« Εις Μνήμην του Αναστάσιου Αγγ. Στέφου (1938-2025)»

 

Μέσα σε λίαν συγκινητική ατμόσφαιρα τελέσθηκε την Παρασκευή 12.9.25 και ώρα 11^η πρωϊνή, στον Ι. Ναό Αγίων Θεοδώρων Α’ Νεκροταφείου Αθηνών, η εξόδιος Ακολουθία, για τον Αντιπρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων (ΠΕΦ) και του Συλλόγου « Οι φίλοι του Μουσείου Γ. Δροσίνη» μακάριστο φιλόλογο, επίτιμο Σχολικό Σύμβουλο Δ/ Εκπ/σης και συγγραφέα Αναστάσιο Αγγ. Στέφο, που απεβίωσε την Τετάρτη 10.9.2025. Πλήθος συναδέλφων του, φίλων και συγγενών, συμπατριωτών, εκπροσώπων Συλλόγων, μαθητών και λογοτεχνών συμπροσευχήθηκαν για την ανάπαυση της ωραίας του ψυχής και τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία κατηφείς. Δύο σεμνοί κληρικοί τέλεσαν την Ακολουθία και έψαλλε πενταμελής χορωδία βυζαντινής ψαλτικής, ενώ το αποστολικό ανάγνωσμα έψαλλε ο συνάδελφός του θεολόγος- Φιλόλογος κ. Παύλος Φήμης. Λόγους για την καθόλου φυσιογνωμία του εκλιπόντος και τη συμβολή του στα Γράμματα και τα φιλολογικά δρώμενα εκφώνησαν εκ μέρους της ΠΕΦ η Πρόεδρος κ. Μαρία Πεσκετζή εκ μέρους του Συλλόγου « Οι φίλοι του Συλλόγου του Μουσείου Γ. Δροσίνη» ο κ. Παύλος Φήμης, εκ μέρους των μαθητών του ο κ. Λάμπρος Λιάβας καθηγητής Εθνικομουσικολογίας ΕΚΠΑ και εκ μέρους των φίλων του ο επίτιμος Σχολικός Σύμβουλος Φιλολόγων κ. Παναγιώτης Ξηντάρας. Και οι τέσσερις ομιλητές γνώριζαν την ευγενική του προσωπικότητα, την παιδευτική του προσφορά στην εκπαίδευση και ειδικότερα στον χώρο του θεσμού των Σχολικών Συμβούλων Δ. Ε., τη συμβολή του στην ανάδειξη του έργου του ποιητή και πεζογράφου Γεωργίου Δροσίνη, την οργανωτική του ικανότητα στις εκδηλώσεις της ΠΕΦ και του Συλλόγου « Οι φίλοι του Μουσείου Γ. Δροσίνη», τη συγγραφική του ικανότητα και την πλούσια αρθρογραφία του σε εφημερίδες και περιοδικά και ιδίως στην «Φιλολογική» της ΠΕΦ.

Αξιοσημείωτο είναι ότι ο αείμνηστος Αναστάσιος Στέφος, «ο Τάκης» για τους φίλους και τους γνωστούς του, υπήρξε ένας άνθρωπος λίαν πεπαιδευμένος, Δρ Φιλολογίας, ακάματος πνευματικός εργάτης, χαμηλών τόνων τύπος, φιλικός και καλοδεχτικός που, ενώ δε δημιούργησε δική του οικογένεια, αφιερώθηκε ολοτελώς στην Παιδεία και τον πολιτισμό και κατάφερε να μας προσφέρει πολλά, πράγμα που μας κάνει να ανατρέχουμε συχνά στα συγγράμματά του και τις πλείστες δημοσιεύσεις του. Ας είναι η Μνήμη του Αιωνία!

 

Παύλος Απ. Φήμης

"ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΜΕ ΤΕΧΝΗ!"

 

“Σε βαρύ πένθος ο Σύλλογος του Μουσείου Γ. Δροσίνη & η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων αποχαιρέτησε τον Αναστάσιο Αγγέλου Στέφο”

 

Με βαθιά θλίψη και οδύνη πληροφορηθήκαμε τον θάνατο του Αντιπροέδρου του Συλλόγου του Μουσείου Γ. Δροσίνη καθώς και της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων, του αγαπημένου μας Αναστάσιου Αγγέλου Στέφου. Η απώλεια αυτή αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό ! Ο Αναστάσιος Αγγέλου Στέφος υπήρξε λαμπρός κλασικός φιλόλογος, αριστούχος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, αφιέρωσε τη ζωή του στα Ελληνικά Γράμματα και στην Εκπαίδευση, ως Γυμνασιάρχης, Λυκειάρχης και Σχολικός Σύμβουλος. Πλήθος κόσμου παρευρέθηκε και αποχαιρέτησε τον Αγαπημένο μας Αντιπρόεδρο την Παρασκευή 12/9 στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

«Τι λοιπόν;» Γ. ΔΡΟΣΙΝΗΣ

Τι λοιπόν, της ζωής μας το σύνορο

θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;

Κι’ από ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίσαμε

τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε

τούτο μόνο ζωή μας το λέμε;

Κι’ αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε

και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε

της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;




~Ευφροσύνη Λούζη~

"MNEIA ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ Γ. ΔΡΟΣΙΝΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΣΕΠΤΈΜΒΡΗ"

 

~Ευφροσύνη  Λούζη~

« Ο Γεώργιος Δροσίνης και τα Γαλλικά Γράμματα του Αναστάσιου Στέφου»

 

 

~Γνωρίστε το , είναι η καρδιά που ομιλεί και αναστενάζει ,

Όταν το χέρι γράφει…~

-Γ. Δροσίνης-

 

Η ιδιαίτερη σχέση του Δροσίνη με τη Γαλλία προβάλλεται εντονότερα σε τέσσερα διαφορετικά ποιήματα της Πύρινης Ρομφαίας που αναφέρονται στο γαλλικό λαό και στον Ναπολέοντα.

~ Τιμή & δόξα απ’ τον αγώνα.

Ναό του Ωραίου κι Αληθινού,

Χτίζω για σε έναν Παρθενώνα

Στην πιο ψηλή κορφή του νου.~

 

Ο Γ. Δροσίνης επισκέφθηκε για πρώτη φορά τη γαλλική πρωτεύουσα, μυθική πόλη στη φαντασία του το 1921, μολονότι είχε προσκληθεί το 1887 από τον Βικέλα. Ο Γ. Δροσίνης περιγράφει με θαυμασμό το μεγαλείο της πόλης ως ένα μεγάλο κέντρο του παγκόσμιου πολιτισμού και μιας υψηλής κορυφής της ιστορίας. Άλλωστε ήταν αναθρεμμένος από την παιδική του ηλικία από τα αναγνώσματα των γαλλικών μυθιστορημάτων.

 

~ Μόνο η Ακρόπολις και ο Παρθενών κι ένα ηλιοβασίλεμα με μενεξεδένιο Υμηττόν είναι ανώτερά του.~

 

Ο Γ. Δροσίνης στην ποίηση του αγάπησε και τραγούδησε την αγροτική ζωή, τον έρωτα και το κρασί. Ο ποιητής θα συνεχίσει ανελλιπώς ως το θαλερό γήρας την επαφή του με τη Γαλλία, η οποία αποτελεί πηγή έμπνευσης και πνευματικής δημιουργίας.

Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Γ. Δροσίνης τιμήθηκε από τη Γαλλική Πρεσβεία το 1924 με το παράσημο της Λεγεώνος της τιμής που κοσμεί σήμερα το Μουσείο Δροσίνη στην Κηφισιά λόγω της σύνολης προσφοράς στη Γαλλία τη δεύτερη πνευματική του πατρίδα. Άλλωστε ο ίδιος ισχυριζόταν ότι η Γαλλία ήταν πάντα το αστέρι, το φως και η ελπίδα των νέων ποιητών που αγωνίζονταν για την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας.

 

 

~ Ευφροσύνη Λούζη~

"ΜΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ Γ. ΔΡΟΣΙΝΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟ

~Ευφροσύνη Λούζη~

« Η Φυσιολατρία του Δροσίνη, Σιμιτζής Γεώργιος του Στεφάνου»

-Ο Δροσίνης χωρίς τη φύση θα διάλεγε τη σιωπή.
-Αρχικά, ο Δροσίνης ανήγαγε το αίσθημα απ’ τη φύση στη σφαίρα του συναισθήματος που διαπερνά και κλειστές καρδιές σαν οι ηλιαχτίδες τον καθαρό αέρα και το διάφανο τζάμι. Η ενασχόλησή του με τη φυσιολατρία υπήρξε συνεχής αδιάλειπτη & αδιάπτωτη. Άλλωστε, ο Γ. Δροσίνης ήταν προικισμένος να συνομιλεί με τη φύση στη γλώσσα της σαν οι παλιοί μαστόροι με την πέτρα. Έτσι, μας δίδαξε ν’ αγαπήσουμε κι εμείς στη μυστική πρώτη αξία τη Φύση & τη Ζωή. Επιπλέον, μας δίδαξε ότι όλα στη φύση λειτουργούν άψογα, τέλεια, συνεργάσιμα, ήρεμα σαν θεϊκή αταραξία και έχουν ειρμό και ευταξία. Η φυσιολατρία στον άνθρωπο έχει ποικιλομορφία εκφράσεων, έχει ιδιαιτερότητες, αξίες μνείας, γραφής και έξαρσης! Πάντοτε ο άνθρωπος αισθάνθηκε δέος για τη φύση. Αισθάνθηκε και κρυσταλλώθηκε μέσα του ότι αυτός είναι μικρός, ουτιδανός και ανύπαρκτος στη Φύση και στους νόμους που τη διέπουν. Άλλωστε, ο άνθρωπος από τα προϊστονρικά χρόνια έως τις μέρες μας, στη φύση βρίσκει γαλήνη, ειρήνη και αγαλλίαση. Επιπρόσθετα, η θέα της θάλασσας τους γέμισε με αισθήματα αισιοδοξίας και ελπιδοφορίας. Όλα στη φύση λαμβάνουν χώρα, όλα εκεί διαδραματίζονται! Ο Γ. Δροσίνης συνδιαλέγεται πηγαία και ανεπίπλαστα με τη φύση. Η ποιητική και η πεζογραφική του έμπνευση του δίνουν το δεδηλωμένο παρόν και δε νιώθει τότε αναχωρητής και ερημίτης αλλά ποιητής σε διαδρομές οικείων χώρων του. Επίσης, ο ποιητικός και πεζογραφικός λόγος του ποιητή για τη φύση έχει εκλεπτυσμός και αμεσότητα. Έχει ζεστασιά και είναι μελιτολαλιά και συναισθηματική αγκαλιά. Πολλές φορές, μάλιστα έχεις την αίσθηση ότι ο ποιητής πραγματοποιεί φωτογραφικές λήψεις, σαν τα καλοσυνάτα ανθρώπινα μάτια στον πόνο και στη χαρά του άλλου, στο σακάτεμα και στη συμφορά του διπλανού μας. Ο χειμαρρώδης φυσιολάτρης Γ. Δροσίνης, ποιητής και πεζογράφος συντάσσεται με το ταπεινό χορτάρι και το άσημο μονοπάτι. Ενώ αρέσκεται στον κόσμο της φύσης απ’ τα βαθύπεδα, να τον ανεβάζει στα υψίπεδα. Η μελαγχολία του ποιητή είναι μια ομοιόστατη με τα υπαρκτά « κατ’ όψιν» στη φύση. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Γ. Δροσίνης στη φυσιολατρία του είναι μικρό, γνήσιο παιδί που μελαγχολεί και δακρύζει αληθινά. Επιπλέον, η φύση για το Δροσίνη δεν είναι κάτι απομονωμένο με ίδιες αρχές και αξίες. Η φυσιολατρία του δε γίνεται από διάθεση φιλοδοξίας και από πνεύμα υστεροφημίας. Ο μεγάλος ποιητής και πεζογράφος μέσα στη φύση νιώθει έπαρση και περηφάνια και μακριά της αδημονία και συναισθηματική ορφάνια. Όλα τα ενυπάρχοντα στη φύση τον εμπνέουν με την αρμονία και τη συνύπαρξη. Ο Γ. Δροσίνης ευαισθητοποιήθηκε με σκηνές και στιγμιότυπα της απλοϊκής ζωής, της χωριάτικης μακριά από τον αέρα των δηλητηριώδων αερίων, των μεγαλουπόλεων με την απρόσωπη ζωή. Γι’ αυτόν η φύση είναι θέα αγαλλίασης σήμερα και παράθυρο αναπόλησης αύριο. Η φυσιολατρία του Δροσίνη είναι μηνυματοφόρος και βιωματική. Αφού σύμφωνα μ’ αυτόν η φύση είναι προσωποποιημένη και συμμετέχει στις χαρές και στις θλίψεις των ανθρώπων. Έτσι, ό,τι στη φύση είδε και άκουσε ο Γ. Δροσίνης πήρε θέση στο λογοτεχνικό του στοχασμό και αποτέλεσε δημοτική μούσα. Άλλωστε, δεν έγραψε τίποτα φανταστικό ό,τι έγραψε τα είδε και τα έζησε και η αισιοδοξία του είναι διάσπαρτη στην ποίηση και στην πεζογραφία του. Επίσης, ο Δροσίνης βλέπει τη φύση ενοποιημένα και ξέρει να της αφιερώνει απ’ τα άδηλα της καρδιάς του τον λεκτικό πλούτο που της αρμόζει ως αμοιβή. Δεν την ωραιοποιεί και ούτε την εξιδανικεύει. Βλέπει και ολότητα και τα επιμέρους στη φύση. Όμως ουσιώδεις διαφορές παρουσιάζουν η φυσιολατρία στο Δημοτικό τραγούδι και η φυσιολατρία του Δροσίνη. Συνοψίζοντας, η φυσιολατρία του Δροσίνη είναι συναισθηματική και όχι συνθηματική γλώσσα, σε βγάζει στα ξέφωτα του θαυμασμού και της ορατότητας του φυσικού λυρισμού και ρομαντισμού. « Της Μνήμης μας ολόφωτο λυχνάρι Φέγγει τον ξύπνο και τα όνειρά μας. Και ρίχνει με του λογισμού τη χάρη Φως στη λύπη- ίσκιο στη χαρά μας.» Διαβάζοντας τον Γ. Δροσίνη νιώθεις έναν εκλεπτυσμό και μια λεπτοσμίλευση των ευαισθησιών σου, αφού δίνει στίχους με εξαίρετα νοήματα και απαράμιλλα σε ανθρωπιά! Η φυσιολατρία δε χάνεται κι ας παλιώνει σαν το κρασί τόσο περιζήτητη θα γίνεται.



~Ευφροσύνη Λούζη~