"Ο Αρίωνας & το Δελφίνι το καινούριο βιβλίο της Ευαγγελίας Πανούση"

 -Και τώρα τούτο θα σας πω, αγαπημένοι φίλοι.

Λόγια να μη σας ξεγελούν, ιδιώς τα μεγάλα

από αυτούς που άκοπα σας λεν πως είναι φίλοι.

Με ψέματα εξαπατούν, χτυπήματα στην πλάτη.

"Εσύ' σαι είσαι τέλειος" σου λεν "κι από όλους πρώτος σ' όλα"

μα δηλητήριο ξερνούν ύπουλα σαν τα φίδια.

Έχετε πάντα κατά νου τ' Αρίωνα τα πάθη.

Ασπίδα είναι στη ζωή και λύτρωση, η Γνώση!-

"Ε.Πανούση"

Ένα καινούριο βιβλίο από την εξέχουσα Κορίνθια ποιήτρια, παραμυθογράφο και αφηγήτρια την Ευαγγελία Πανούση! Ένα μύθος σε έμμετρο δεκαπεντασύλλαβο ώστε να διδαχθούν οι νεαροί αναγνώστες της πρωτοβάθμιας αλλά κυρίως της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης τη διαχρονική αξία της μυθολογίας μέσα από την ποίηση. Πρόκειται για μια έμπνευση από την αρχαία ελληνική μυθολογία και φυσικά από ότι φαίνεται είναι εμπνευσμένο από την αγαπημένη πατρίδα της συγγραφέως , την Κόρινθο!

 Πραγματικά ένα εύληπτο βιβλίο που δεν κουράζει, τέρπει και έχει διδακτικό χαρακτήρα, συμπυκνώνοντας τις ουσιαστικές αλήθειες της ζωής. Ένας μύθος που εμπνέει...αφήνει τον αναγνώστη να καταλάβει καλά ότι πάντα στις δυσκολίες θα υπάρχει μια ράχη όπως αυτή του Αρίωνα με το δελφίνι που θα μας  βγάζει στην ακτή.Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε ότι είναι διανθισμένο από την ιδιαίτερη εικονογράφηση από τα έργα της εξαίρετης , ταλαντούχας εικαστικού Μαρία Σαρρή.

Εύγε γι' αυτή τη σύμπραξη!!! Αναζητήστε το, διαβάστε το στα παιδιά μας γονείς , καθηγητές, δάσκαλοι, λάτρεις της μυθολογίας και του καλού ποιοτικού βιβλίου!!!

Καλοτάξιδο με ούριους ανέμους...!

"Η Στιγμή Είναι Ισόβια...!"

Τώρα πια θα συναντιόμαστε στα Όνειρά μας Μόνοι... Εγώ κι Εσύ...σαν ξένοι που κάποτε αγαπήθηκαν χωρίς να γνωρίζουμε το αύριο τι σκάρωνε για εμάς! Αφελείς και απίστευτα ρομαντικοί του είδους μας!Πιστέψαμε στο Όνειρο κι ας ήταν η φωτιά του να μας κάψει! Διόλου δε μας ένοιαζε η φωτιά και η στάχτυ. Θέλαμε μονάχα να ζήσουμε το πάρον μας, σφιχταγκαλιασμένοι, καταργώντας τις απόστασεις. Θέλαμε να ζήσουμε έντονα τους πόθους μας και τις Στιγμές μας... ενός αβέβαιου Έρωτα! 

Και μήπως τάχα μου, έτσι αβέβαιος δεν είναι πάντοτε ο Έρωτας;

 Ποιος σου εξασφαλίζει το Αύριο; 

Ποιος σου δίνει τα έχεγγυα του ότι δε θα πονέσεις;

Εγώ κι εσύ... κάποτε υπήρξαμε στο διηνέκες του Χρόνου! Αγαπηθήκαμε βαθιά, μα το παράλογο εγώ ήμουν φτιαγμένη από μέταλλο κι εσύ από ξύλο... 

Πώς να γεφυρωθούν οι διαφορές μας;

 Κι εγώ πως να κλειστώ μέσα σε σχήματα και περιττές ρουτίνες; 

Τώρα πια θα συναντιόμαστε στα Όνειρα μας Μόνοι... Σαν μια Ελπίδα για τ' Όμορφο, το Ανέφικτο που κάποτε ζήσαμε καταργώντας τα στερεότυπα και τις Κλειστές αντιλήψεις.

Πως να γεφυρωθούν οι διαφορές μας;

Πως να κλειστώ μέσα σε σχήματα;

"ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ -ΑΤΕΡΜΟΝΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ- ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ!"

 

"Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο!

 Τώρα τα τανκς έπαψαν να πυροβολούν.

Τώρα οι κυβερνήσεις σώπασαν.

Τώρα πια οι Αγώνες δε γίνονται για

Ψωμί- Παιδεία-Λευτεριά!

Το Πολυτεχνείο είναι πια παρελθόν!

Τα ιδανικά όμως , οι ιδέες, τα όνειρα των

νέων σώπασαν κι αυτά;

Ο έρωτας για εξέγερση, η Επανάσταση,

 η Αγωνιστικότητα & η Αλληλεγγύη έπαψαν να

υπάρχουν;

Το Πολυτεχνείο σαν γεγονός είναι πια

Παρελθόν!

Η ιδέα όμως που αυτό αποπνέει

στ' αλήθεια σώπασε κι αυτή;

Η τέχνη και η ευαισθησία για τ' ανθρώπινα

δικαιώματα έπαψαν να υπάρχουν ανάμεσα

στις Νεολαίες;

Ο ηρωισμός, η θυσία, το όραμα της φοιτητικής νεολαίας

για ένα καλύτερο αύριο δεν υπάρχει;

Οι καμπάνες ηχούν πένθιμα...

Ένας απόηχος υπάρχει πια από τον τότε ραδιοφωνικό

σταθμό " Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο!

Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλάει ο ελεύθερος ραδιοφωνικός

σταθμός, των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων...

Είμαστε Αόπλοι, Είμαστε άοπλοι."

Μια ασήμαντη μειοψηφία νέων!

Σχεδόν ένα Τίποτα... όμως το Τίποτα

Μεγάλωνε...Και από Ένα Τίποτα γίνεται

ο Παράδεισος!!!

Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, λοιπόν!!!

"ΤΟ ΣΟΚΑΚΙ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ"

 

Η Ευτυχία είναι σοκάκι που τη διαβαίνεις σιγά- σιγά,

την κατακτάς δε στη χαρίζουν...

Η Ευτυχία είναι σοκάκι,

πέτρινος δρόμος, φρεσκοβαμμένος σε Κυκλαδονήσι!

Η Ευτυχία είναι σοκάκι, Εγώ κι Εσύ Μαζί να περπατάμε

πλάι πλάι στη Ζωή...

Να κάνουμε Όνειρα για το Μέλλον, το Αύριο, για τα Παιδιά!

Να σχεδιάζουμε το ανέφικτο, με μελωδίες από φίλντισι, πασπαλισμένες

με φεγγαρόσκονη και ακριβό βελούδο.

Η Ευτυχία είναι σοκάκι δε στη χαρίζουν!

Να βγάζεις τα όνειρά σου για σεργιάνι...να τα περπατάς,

να τα ρωτάς , να τους μιλάς...!

Η Ευτυχία είναι Σοκάκι μην το Ξεχνάς!!!

« Παγκόσμια Ημέρα Καλοσύνης»

 

Κι εσύ αναρωτιέσαι που πήγε η Καλοσύνη; Κι εσύ ψάχνεις να βρεις στις πράξεις σου πλέον το Ωραίο, το Αληθινό και το Δίκαιον. Πού πήγε η Καλοσύνη; Ψάχνεις να βρεις μικρές πράξεις καλοσύνης που αλλάζουν λιγάκι τη ροή, που ξεπερνούν τη ρουτίνα, που ανθίζουν σπόρους τρυφερότητας κι ευαισθησίας!

Και μιας και σήμερα είναι η μέρα σου… Πες μας τί θα έκανες εσύ για την Καλοσύνη ή από Καλοσύνη; Πες μας για το Καλό , το Σπάνιο, το Λίγο! Πες μας τί πράξεις ξόδεψες σ’ αγαπημένους φίλους και γνωστούς. Ή μάλλον αν γνωρίζεις την προσφορά από καλή θέληση , τον εθελοντισμό; Πες μας στ’ αλήθεια πόσες φορές θα δαπανούσες το χρόνο σου, χωρίς ανταμοιβή με ανιδιοτέλεια;

Πες μας πόσες φορές θα εργαζόσουν για το συλλογικό καλό; Πόσες φορές διαπότισαν τα όνειρά σου, ανιδιοτελή οράματα καλοσύνης; Πόσες φορές ρίχτηκες στη βιοπάλη της ζωής με πυρήνα τ’ Όνειρο και την Ουτοπία. Πόσες φορές μπόλιασες τ’ Όνειρο με ομορφιά και καλοσύνη; Ή μήπως το βόλεμα και η ασφάλεια σου έφαγαν τα σωθικά; Σ’ έβγαλαν εκτός παιχνιδιού;

Είσαι αποφασισμένος τελικά για ομορφιά και καλοσύνη ή μήπως ξεχάστηκες στην αδυσώπητη αρένα της ζωής; Είμαι πεπεισμένη πως η Καλοσύνη και η Ανθρωπιά θα σώσουν την ανθρωπότητα! Είμαι πεπεισμένη πως μονάχα από καλοσύνη κρατιέται τ’ Όνειρο! Είμαι πεπεισμένη πως από καλοσύνη είμαστε ζωντανοί, συνεχίζουμε και προσδοκούμε σε μια Ανάσταση Ψυχής ή μια Ανάταση Πνεύματος!

"Η Αξία της Ζωής μια Παράσταση στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης"

 

 

 

-        

-Εμείς Επιλέγουμε αν κάτι έχει αξία ή όχι.-

- -Ο θυμός δεν αλλάζει κάτι , απλά σε γεμίζει δηλητήριο!-

- -Οι άνθρωποι χαζεύουν μπροστά σε μια τραγωδία.-



Ο Σωτήρης Τσαφούλιας σκηνοθετεί το έργο « Η αξία της Ζωής» της βραβευμένης με Emmy, Jane Anderson, σε μετάφραση της Ναταλύ Δούκα. Το έργο αυτό πραγματεύεται τον αναπόφευκτο πόνο της ζωής! Το να υποφέρεις όμως αυτόν είναι προαιρετικό! Ένα έργο γεμάτο συμπόνια, ειλικρίνεια και χιούμορ που εξερευνά σε βάθος την Αξία της Ζωής και το δικαίωμα του καθενός να αποφασίζει Ελεύθερα τη Μοίρα του.

Τέσσερις ηθοποιοί, τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι επανασυνδέονται ύστερα από ένα άσχημο γεγονός. Κι όμως πάντοτε ένα στενάχωρο γεγονός συνδέει τους ανθρώπους. Ένα ζευγάρι , λοιπόν με βαθιά πίστη στο θεό και ένα άλλο που έχει άλλη φιλοσοφία για τη ζωή, με πιο προοδευτικές και σοφιστικές απόψεις. Και τα δύο ζευγάρια έρχονται αντιμέτωποι με την Απώλεια και τα συναισθήματα που αυτή δημιουργεί. Αναρωτιούνται για το πως θα συνεχιστεί η Ζωή και το πως θα βρουν τη Δύναμη να πάνε παρακάτω!

- Ο κόσμος είναι γεμάτος προκατάληψη και κυρίως άγνοια.-

- Μπορούμε να διαφωνούμε στα πάντα , αλλά η ζωή είναι πολύτιμη.-

-

Τα ζευγάρια αναρωτιούνται « Πώς μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα;» Στο έργο αυτό βλέπεις ότι οι άνθρωποι είμαστε κοινοί θνητοί ,φοβόμαστε, χρειαζόμαστε παρηγοριά και στο τέλος όλοι πεθαίνουμε! Άλλωστε, οι ερμηνείες των ηθοποιών των Πέγκυ Σταθακοπούλου, Δημήτρη Μαυρόπουλο, Αθήνα Τσιλύρα και Βασίλη Ρίσβα είναι εξαιρετικές και πραγματικά σε αποζημειώνουν.

-

-Καμμιά φορά πρέπει να πάμε παρακάτω!-

- -Αν λυπάσαι κάνε κάτι!-







Η Αξία της Ζωής υποβάλλει τους θεατές να στοχαστούν για την πραγματική « Αξία της δικής τους Ζωή». Το νόημα, το ζητούμενο! Αυτό το οποίο τους διαφεύγει μέσα στην καθημερινότητα και την αδυσώπητη ρουτίνα που βιώνουν.

"... Όταν τα Αυτονόητα δεν είναι τόσο Αυτονόητα...!"

 ... Και είναι βέβαιο πως όταν τα αυτονόητα καταντήσουν ανώφελα θα είμαστε σε θέση να μιλάμε για Πρόοδο!

...Και είναι βέβαιο πως στις σύγχρονες επόχες, στις σημερινές κοινωνίες δε μπορούμε να μιλάμε για αυτονόητα!

...Είναι βέβαιο πως το αλφαβητάρι των γνώσεων, οι βασικές γνώσεις και η κοινή λογική δε μοιάζουν να είναι καθόλου αυτονόητες για όλους.

Τα σημερινά παιδιά, η νεολαία μας δεν ξέρει να επικοινωνεί πραγματικά , δε γνωρίζει πως ν' αλληλεπιδρά! 

Το Τίμημα της Προόδου! Τα σημερινά παιδιά υψώνουν τείχη απομόνωσης, αφού η τεχνολογία κρατά τα ηνία της ζωής τους. Η τεχνολογία και η οθόνη μοιάζει να ζει γι' αυτά αντί γι' αυτά. Η νεολαία μας δε γνωρίζει τη σημασία του διαλόγου, τη χαρά της γραφής, της επικοινωνίας δια μέσου του ζωντανού λόγου και του γραπτού! Η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας μοιάζει να καταργεί πάγιες συνήθειες πολλών χρόνων.

Οι νέοι μας σήμερα μοιάζουν να μην ξέρουν πως να αγκαλιάζουν, να χαιδεύουν, να χαμογελούν, αφού συνηθίζουν να στέλνουν πια emoticons που χαμογελούν , αγκαλιάζουν και κάνουν νεύματα αντί γι' αυτά. Οι νέοι μας μοιάζουν να είναι αποπροσανατολισμένοι, ζαλισμένοι, αποχαυνωμένοι, μπερδεμένοι και παραγκωνισμένοι απ' την οικογένεια, η οποία πιέζεται από μια πληθώρα υποχρεώσεων.

Είναι αδιαμφισβήτητο πλέον πως οι περισσότεροι τρέχουν εσπευμένα να δημιουργήσουν οικογένεια από "κεκτημένη ταχύτητα". Αφού το μοντέλο της κοινωνίας επιβάλλει οι γυναίκες να κάνουν παιδιά και να συντηρούν οικογένειες. Έτσι , οι κοινωνίες μοιάζουν να θεμελιώνονται μόνο για γυναίκες αναπαραγωγούς του είδους, που συντηρούν οικογένειες οι οποίες δεν είναι σίγουρο ότι είναι και θεμελιωμένες άρτια και ότι ακολουθούν υγιή πρότυπα. Οι ελληνικές κοινωνίες μοιάζουν να είναι παιδικοκεντρικές! Να αναγνωρίζουν τις γυναίκες ως μάνες αποκλειστικά!Χωρίς να εξετάζουν αν είναι σωστές σύντροφοι, συνάδελφοι, Άνθρωποι! Οι ελληνικές κοινωνίες μοιάζουν να περιθωριοποιούν τις γυναίκες που δεν συντηρούν τα πρότυπα, τα στερεότυπα, τα κλισέ. 

Οι ελληνικές κοινωνίες μοιάζουν να μην ενδιαφέρονται για το τι σημαίνει -Σωστή Ανατροφή-! Αφού οι περισσότεροι μοιάζουν να είναι ελάχιστα εώς καθόλου ενημερωμένοι για την πραγματικότητα, για την σωστή παιδαγωγική. Συνηθίζουν βέβαια ως επί το πλείστον να κρύβουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί, να μην τα αποδέχονται, να τα ωραιοποιούν ή ακόμη και να ιεροποιούν τις αδυναμίες τους.

Όταν τα Αυτονόητα δεν είναι τόσο Αυτονόητα...Οι ειδικοί πρέπει να πάρουν θέση...να επέμβουν σε μια τόσο Νοσηρή Κοινωνία που μοιάζει να διαιωνίζει και να επικροτεί τα Λανθασμένα Πρότυπα!

«Ένα ακόμη βιβλίο του Συλλόγου- Οι φίλοι του Μουσείου Γ. Δροσίνη- Η θρησκευτικότητα στο λογοτεχνικό έργο του Ζαχαρία Παπαντωνίου, Παύλος Αθ. Παλούκας»

 

« Είν’ αλήθεια , λέει τ’ αηδόνι,

Το έρημο και μοναχό,

Μ’ έκαμε ο Θεός φτωχό

Σ’ έντυσε για το σαλόνι.

Τα στολίδια σου να δείξεις…

Μα το στόμα μην τ’ ανοίξεις.»

 

Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου είχε συνειδητοποιήσει τέλεια και για όλη του τη ζωή την αξία του παραδοσιακού παρελθόντος και γνώριζε πως όποιος κόψει τις ρίζες του δέντρου της παράδοσης . Επίσης, τονίζεται η ψυχική ανάγκη που έχει ο άνθρωπος για να προσεύχεται στον θεό ή την αναγκαιότητα της προσευχής που αισθάνεται η ψυχή του ανθρώπου να καταφεύγει στο θείο για να νιώθει ασφαλής και να παίρνει απαντήσεις στα αιτήματα, την εκφράζει ποιητικά ο Ζ. Παπαντωνίου σε άλλα δυο προσευχητικά ποιήματά του.

Επιπλέον, στον « Θάνατο αρχαίου θεού» φαίνεται πως έχει μεγάλη αγάπη στην πατρίδα, τον πολιτισμό και στις παραδόσεις της αρχαίας Ελλάδας και της νέας. Γενικά. Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου με τα παιδικά του ποιήματα που περιελήφθησαν στα Αναγνωστικά του Δημοτικού Σχολείου, διαπαιδαγωγεί τα παιδιά αυτής της ηλικίας με τα ποιήματα που αναφέρονται στον Θεό, στον Χριστό, στην Παναγία, στην Ελλάδα και η πατρίδα μας γενικά καλλιεργεί την εθνική αυτογνωσία και διαμορφώνει την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας.

Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου τονίζει την ανεξικακία και την αγάπη προς τον εχθρό που είναι άπειρη. Επίσης, ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου αγαπούσε υπέρμετρα τη φύση στην ύπαιθρο με τους χωρικούς και τα ζωντανά τους. Ο ποιητής συνηθίζει να καλλιεργεί περιβαλλοντική συνείδηση στα παιδιά. Άλλωστε, με το θέμα προστασίας του δάσους έχουν ασχοληθεί και άλλοι Νεοέλληνες ποιητές όπως ο Γ. Δροσίνης. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου έχει γνώσεις θρησκευτικών, ιστορικών γεγονότων, ιδιαίτερα της βυζαντινής περιόδου.

Σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσαμε ν’ αναφέρουμε ότι ο Γ. Δροσίνης έγραψε μια σειρά πατριωτικών ποιημάτων , τον καιρό του Ευρωπαϊκού πολέμου με τίτλο « Πύρινη Ρομφαία», με προφητικό νόημα. Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου είχε λατρεία στη Μουσική, αγαπούσε τη Βυζαντινή μουσική ό,τι ήταν αληθινά ωραίο και είχε μια πραγματική εκφραστική , καλλιτεχνική αξία.

Ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, ωστόσο χαρακτηρίζει τον Ζαχαρία Παπαντωνίου ως απαισιόδοξο, αφού τονίζει τη ματαιότητα του Κόσμου! Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου λέει μάλιστα πως είναι πλάνη φοβερή να αναζητά κανείς μια ευτυχία, γιατί τέτοια ευτυχία δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει είναι « ένα δισεκατομμύριο καλών στιγμών» που θα οφείλει ο άνθρωπος να το τοκίζει!

Η ζωή έχει άπειρες ευτυχίες! Και είναι αχάριστος ο άνθρωπος να τις ξεχνά και να τις περιθωριοποιεί! Ο Γ. Δροσίνης όπως και ο Ζ. Παπαντωνίου βασίζονται από το υπαρξιακό ερώτημα για τον « άλλον κόσμο» για το επέκεινα.

Η φιλοσοφία του Ζαχαρία Παπαντωνίου είναι θεμελιωμένη πάνω στην αρχή ότι « Ο δρόμος προς το θείο περνάει μέσα από την αγάπη και την καλοσύνη!» Ο ιδεώδες άνθρωπος για τον Ζ. Παπαντωνίου είναι σεμνός, ταπεινός, απλός, τρυφερός άνθρωπος και συναισθηματικός. Τέλος, ο Παπαντωνίου μέσα από τα διηγήματα του φαίνεται πως ασχολείται με εξαιρετικά κοινωνικά και ηθικά θέματα. Το πλεόνασμα αγάπης και δικαιοσύνης για τον κατατρεγμένο, τον πάσχοντα και πονεμένο άνθρωπο, τον καταφρονεμένο και περιθωριοποιημένο. Ήταν υπέρμετρα πονετικός, γνωρίζοντας την κοινωνική αδικία και τον πόνο των αδυνάτων.

Ο ίδιος δεν προσπερνά τους αδικημένους και αδύναμους ούτε και μένει αδιάφορος στο δράμα , αλλά τους πλησιάζει , τους αγγίζει, τους συμπαραστέκεται ώσπου να βρουν το δίκιο τους, αν όχι από την κοινωνία των ανθρώπων όμως από τον Δίκαιο Θεό.

Ο Ζ. Παπαντωνίου τονίζει ότι η γνήσια αγάπη δε μπαίνει σε βάση συναλλαγής. Είναι καθαρή προσφορά προς τον πλησίον! Τονίζει με το ποίημα « Το παγόνι» ότι η ταπεινοσύνη είναι το κλειδί όλων των αρετών!

« Είν’ αλήθεια , λέει τ’ αηδόνι,

Το έρημο και μοναχό,

Μ’ έκαμε ο Θεός φτωχό

Σ’ έντυσε για το σαλόνι.

Τα στολίδια σου να δείξεις…

Μα το στόμα μην τ’ ανοίξεις.»

 

~Ευφροσύνη Λούζη~

"Το καινούριο παραμύθι -Πάντα...Για πάντα σ' Αγαπώ- ταξιδεύει!/ Καλλιόπη Μπελλέ & Μαρία Σαρρή- Μπελλέ"

 

Πρόκειται για ένα συγκινητικό παραμύθι από μια Χιώτισσα ταλαντούχα καλλιτέχνιδα με μεγάλο δυναμικό! Πάντα...για πάντα Σ' αγαπώ μιλά για τη σύντομη ιστορία της μικρής Καλλιοπίτσας, το Αγγελούδι που απεβίωσε σύντομα από τούτο τον Κόσμο! Ωστόσο στάθηκε παράδειγμα ανθρωπιάς, αλληλεγγύης και στωικότητας για τους συμμαθητές της που πάντοτε βοηθούσε παρ' όλες τις δυσκολίες που βιώνε η ίδια με την ανίατη ασθένεια που την ταλαιπωρούσε για καιρό, τον Καρκινούλη.

Η ίδια από πολύ μικρή ηλικία μπαινόβγαινε σε νοσοκομεία, με συχνό δρομολόγιο η διαδρομή Χίο- Αμερική, όπου εκεί οι Γιατροί δεν αστειεύονταν και έλεγαν "Τα πράγματα με τ' όνομά τους"! Η εικονογράφηση του βιβλίου έγινε με τη βοήθεια της συνεργάτιδας της κα. Σαρρή Μπελλέ, την κα. Σταματία Μασοκώστα με την τεχνητή νοημοσύνη.Πολλές πολλές ευχαριστίες προς τις Εκδόσεις -Άγκυρα-.

 Αξιοσημείωτο είναι ότι το παραμύθι έγινε όταν η Καλλιοπίτσα ζούσε και ηλεκτρονικά το διάβασε. Όταν το παραμύθι ήταν σχεδόν έτοιμο το μικρό αγγελούδι έφυγε από τη ζωή, χωρίς να το γνωρίζει κανείς και να το έχει σχεδιάσει κανείς. Είναι αδιαμφησβήτητο παράδειγμα αυτό πως " Μέσα από τον Θάνατο η Ζωή".

Επιπρόσθετα, θα πρέπει να τονίσουμε πως οι γονείς της μικρής Καλλιοπίτσα πήραν την πρωτοβουλία να υλοποιήσουν την επιθυμία της μικρής κι έτσι χάρισαν στον κόσμο που την αποχαιρέτησε τα αντίτυπα του βιβλίου. Το παραμύθι αυτό αποτέλει έναν ύμνο στη ζωή, ευαίσθητο, συγκινητικό ικανό ν' αγκαλιάσει με την -Παντοτινή Αγάπη- &- την Ελπίδα του Θαύματος- που πάντοτε καραδοκεί να συμβεί στη Ζωή Ετούτη!

Εύγε στους Δημιουργούς του, Καλό Ταξίδι στο Φως η ψυχούλα της μικρής πρωταγωνίστριας και πολλή- πολλή δύναμη στέλνουμε στην οικογένειά της, σιγοψιθυρίζοντας τους...Μέσα απ' το Θάνατο η Ζωή!!!!

~Ευφροσύνη Λούζη~

"ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΜΕ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ ΛΟΥΖΗ"

 "ΑΝΟΙΧΤΟΣΥΝΗ"

Με ανοιχτοσύνη στην καρδιά και στο μυαλό...

Θα προχωρώ, θα προχωρώ, θα προχωρώ!

Με την αγάπη φυλακτό και στη φαρέτρα μου

τις εμπειρίες μου απ' της ζωής το διάβα!

Θα προχωρώ, θα προχωρώ, θα προχωρώ!

Με ανοιχτοσύνη, καλοσύνη, σωφροσύνη,

θα ταξιδεύω σε πελάγη βαθιά,

θ' αράζω σε λιμάνια απάγκια,

θα ψάχνω στις Μνήμες μου τις παιδικές 

για να Στηρίξω τις Ελπίδες του Μέλλοντος!

Με ανοιχτοσύνη θα δέχομαι πάντοτε τ' Αλλότριο,

το διαφορετικό, το ξένο!

Θα τ' αγκαλιάζω πάντοτε σφιχτά, θα το ερευνώ και

θα το βάζω στις εκβολές της Νέας μου Ζωής!

Με την Ανοιχτοσύνη της Θάλασσας και το καθάριο μπλε 

τ' ουρανού θα πορεύομαι στης Ζωής μου τις Αντίξοες Συνθήκες...!