Τώρα πια θα συναντιόμαστε στα Όνειρά μας Μόνοι... Εγώ κι Εσύ...σαν ξένοι που κάποτε αγαπήθηκαν χωρίς να γνωρίζουμε το αύριο τι σκάρωνε για εμάς! Αφελείς και απίστευτα ρομαντικοί του είδους μας!Πιστέψαμε στο Όνειρο κι ας ήταν η φωτιά του να μας κάψει! Διόλου δε μας ένοιαζε η φωτιά και η στάχτυ. Θέλαμε μονάχα να ζήσουμε το πάρον μας, σφιχταγκαλιασμένοι, καταργώντας τις απόστασεις. Θέλαμε να ζήσουμε έντονα τους πόθους μας και τις Στιγμές μας... ενός αβέβαιου Έρωτα!
Και μήπως τάχα μου, έτσι αβέβαιος δεν είναι πάντοτε ο Έρωτας;
Ποιος σου εξασφαλίζει το Αύριο;
Ποιος σου δίνει τα έχεγγυα του ότι δε θα πονέσεις;
Εγώ κι εσύ... κάποτε υπήρξαμε στο διηνέκες του Χρόνου! Αγαπηθήκαμε βαθιά, μα το παράλογο εγώ ήμουν φτιαγμένη από μέταλλο κι εσύ από ξύλο...
Πώς να γεφυρωθούν οι διαφορές μας;
Κι εγώ πως να κλειστώ μέσα σε σχήματα και περιττές ρουτίνες;
Τώρα πια θα συναντιόμαστε στα Όνειρα μας Μόνοι... Σαν μια Ελπίδα για τ' Όμορφο, το Ανέφικτο που κάποτε ζήσαμε καταργώντας τα στερεότυπα και τις Κλειστές αντιλήψεις.
Πως να γεφυρωθούν οι διαφορές μας;
Πως να κλειστώ μέσα σε σχήματα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου