Πάνε δυο χρόνια πλέον που σταμάτησαν οι
συναντήσεις μας!
Πάνε δυο χρόνια τώρα που
δεν περνάω από την Μονή Πετράκη.
Πάνε δυο χρόνια τώρα που
δε συναντάω αυτήν την ψιλόλιγνη φιγούρα με τα μεγάλα γαλήνια μάτια του που σε
ταξίδευαν & εκείνο τον βαθύ Ανθρωπισμό του.
Πάνε δυο χρόνια τώρα και
νομίζω πως το Κολωνάκι έχει χάσει την Αξία του χωρίς Εσένα!
Πάνε δυο χρόνια τώρα που
δε σου λέω τα νέα μου στη χάση και στη φέξη, δε συζητάμε πια για εκείνα τα
βαθιά υπαρξιακά ζητήματα.
Δε μοιραζόμαστε τους πια τους
προβληματισμούς μου!!!
Έφυγες γρήγορα και
απότομα! Η Απουσία σου αισθητή!
Εσύ που έβγαινες από τα
καλούπια, δεν ήσουνα μονάχα ένας έμπειρος Κλινικός Γιατρός… Ήσουν πρωτίστος Άνθρωπος
με περίσσια Ευαισθησία. Εσύ δεν λογάριαζες το Χρήμα για θεό σου! Θυσίαζες το
Χρόνο σου και άκουγες υπομονετικά και στωικά…Ένας ακούραστος Ακροάτής! Ένας Γιατρός
Ανθρωπιστής!
Νιώθω ευγνώμων που
βρέθηκες στο δρόμο μου! Που ήμουν τυχερή να σε γνωρίσω!
Τώρα έχω άλλα μέτρα και
σταθμά! Ξέρω καλά τι σημαίνει Ανθρωπιά! Ξέρω τί σημαίνει Ψυχολογία! Μου έμαθες
να πιάνω τον εαυτό μου χέρι- χέρι , να τον ανακαλύπτω, να τον εξημερώνω!! Εσύ
πολύ σοφά, άλλωστε με είχες προετοιμάσει. Έλεγες πως οι άνθρωποι δε δίνουνε συμβόλαια
και εγγυήσεις…πως είμαστε περαστικοί! Μεγάλη Αλήθεια! Μου την απέδειξες!
Τώρα πια παρηγοριέμαι με
το ποίημα του Γ. Δροσίνη « Τι λοιπόν;».
Τώρα πια σε κρατώ σαν
πολύτιμο φυλακτό μου!
Τώρα πια Άνω Θρώσκω στον
Ουρανό, σε συναντάω …και σου στέλνω τις σκέψεις μου!
Είμαι Σίγουρη ότι είσαι
κάπως χαρούμενος να με βλέπεις Υγιή, να προοδεύω, να εξελίσσομαι και να
προσφέρω!
Η απουσία σου Αισθητή!
Κι όμως το λέω ακόμα…
Γεράσιμε
μου Λείπεις!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου